Deze maand begint niet leuk als papa wordt opgenomen in het ziekenhuis met een herseninfarct. De eerste dagen is hij licht- en geluidschuw dus moeten we erg zachtjes zijn. Loeki gaat er gelukkig vrij relaxed mee om. Voor haar lijkt het de gewoonste zaak van de wereld dat papa in het ziekenhuis ligt. Ze vindt het wel moelijk om zachtjes te doen en niet te wild te spelen bij papa. Ze kan het ook al goed verwoorden, ze vertelt: papa zuis (=ziekenhuis), au, hoofd. Het hele verhaal in een notendopje!Gelukkig is papa na ruim anderhalve week zo goed opgeknapt dat hij weer naar huis mag. Zijn motoriek is flink aangetast, dus kan hij niet goed lopen en moet hij vaak rusten. Zeker in het begin is drukte ook nog erg veel. Loeki wordt door vrienden en familie fijn opgevangen als het thuis even niet uitkomt (dank daarvoor!).
Papa gaat langzamerhand vooruit. Pas met zes maanden kunnen de artsen aangeven wat de restverschijnselen zijn, met andere woorden, welke dingen hij wel kan aanleren en welke dingen hij voorgoed kwijt is. Loeki vindt het vooral moeilijk als ze even niet weet waar papa is. Dan raakt ze in paniek en begint ze hard te brullen. Gelukkig is dat meteen over als je laat zien waar papa is. En het is nu papa voor en papa na, overigens tot groot plezier van papa zelf.
