Februari: 28 maanden

Deze maand begint niet zo goed. Op 10 februari, als we voor het eerst echt op Dewi passen, wordt papa opgenomen in het ziekenhuis. Het lijkt op een tweede herseninfarct, maar op de MRI is hier niets van te zien. De neuroloog houdt het op een storing in de hersenen. Na twee weken mag papa gelukkig weer naar huis. Helaas is hij er slechter aan toe dan daarvoor. Kon hij het buitenhuis eerst nog af met een rollator, nu is hij aangewezen op een rolstoel. Inmiddels lopen er weer allerlei onderzoeken naar de oorzaak. Maar goed, hij is er nog, we houden van hem en we gaan er gewoon weer met z'n drieen tegenaan!

Op de dag dat papa wordt opgenomen begint Loeki ineens te spugen. Mama denkt dat het van de stress komt, maar de volgende dag is ze ook aan de (waterdunne) diarree en gaat ze weer spugen. Dinsdag is het echt kermis, Loeki blijft maar spugen en aan de diarree. 's Ochtends gaat mama met Loeki naar de dokter en krijgt Loeki medicijnen tegen het spugen. 's Avonds, vanwege de hoge koorts, toch maar even langs de huisartsenpost. De huisarts constateerde inderdaad dat Loeki ziek was, maar dat het niet heel ernstig was. Woensdagavond, na 14(!) wasjes over twee dagen (met dank aan de buurvrouw Sonja die de wassen in haar droger heeft gestopt) ziet mama het niet meer zitten. Samen met opa Bob en oma Lia maar weer naar de huisartsenpost. Loeki ziet er inmiddels slecht uit met een grauw gezicht en holle, doffe ogen en is in vier dagen tijd 1,6 kilo afgevallen. Op een lijfje van 14,5 kilo is dat best veel... Gelukkig vindt de kinderarts dat ook en Loeki wordt met spoed opgenomen. Ze krijgt een slangetje in haar neus om haar ORS en sondevoeding te geven. Mama mag er bij blijven en ze krijgen samen een mooie kamer op de kinderafdeling. Ze ligt wel in quarantaine, dus mag ze de kamer niet af, mag ze geen bezoek van kinderen en moeten de volwassenen zorgvuldig hun handen desinfecteren als ze de kamer verlaten. Gezellig, het hele gezin in één ziekenhuis! Gelukkig is iedereen erg lief en krijgen we veel bezoek, en niet te vergeten veel ballonnen! Zelfs de cliniclown komt langs, tot groot plezier van Loeki krijgt ze ook van haar een hele mooie ballon. Nu weet mama meteen weer waarom ze donateur is. Gelukkig knapt Loeki snel op, zeker als we van de arts horen hoe ziek ze eigenlijk was. Maar na vijf dagen ziekenhuis mag Loeki op maandag weer naar huis.

En alsof al dat allemaal nog niet genoeg is, moesten opa Bob en oma Lia ook nog een dagje naar het ziekenhuis. Opa Bob moest fietsen voor zijn hart, gelukkig was alles goed. Oma Lia liet haar oogleden corrigeren en ook dit was goed verlopen. Hoewel ze wel een beetje paarse oogjes had naderhand. En door al deze ziekenhuisperikelen misten we ook nog de verhuizing van Aaron en Wendy naar hun nieuwe stulpje.

Januari: 27 maanden dl1

Loeki vindt het nog steeds heerlijk om liedjes te zingen. Elke dinsdag gaat ze met veel plezier met opa Bob naar muziek. Haar arsenaal groeit ook aardig, hoewel het voor mama soms raden is of ze nu zelf iets verzint of dat het een nieuw liedje is wat ze op muziek heeft geleerd. Ook thuis leren we steeds nieuwe liedjes. Tot grote frustratie van Aaron die nog een jeugdtrauma heeft van het liedje ‘visjes vangen’ en wat nu één van Loeki haar favorieten is.

Ze wordt (is?) steeds een beetje stouter, maar wel met gevoel voor humor. Wil ze haar tanden niet poetsen? Doet ze gewoon haar mond op slot. Wil ze haar shirt niet aan? Doet ze haar armen over elkaar. Wil ze geen schone luier? Gaat ze zich gewoon verstoppen. En gelukkig lossen papa en mama dit ook altijd met humor op. Dus na veel gegiechel en gegil gebeurt het uiteindelijk toch…

Behalve tellen in het Engels, begint ze nu ook woordjes in het engels te zeggen. Als ze iets heel lekker vindt, zegt ze ‘yummie yummie, delicious!’, en als ze iets heel leuk vindt, gilt ze ‘yes! yes!’. Of ze heeft het over haar mummy en daddy, of over haar backpack. Een wijsneusje is het.

Met haar fantasie is ook niets mis. Behalve liedjes verzinnen, verzint ze ook gekke woorden. Laatst had ze bijvoorbeeld een walvisneus. En als oma Lia komt, gaan ze vaak in de denkbeeldige bus (trap op de gang) zitten. O jee, Loeki is haar denkbeeldige sleutel vergeten! Nou, gelukkig, weer gevonden. Dan gaan ze naar de denkbeeldige dierentuin om de denkbeeldige olifanten te bewonderen. En uiteraard weer met de denkbeeldige bus terug naar huis.

Januari: 27 maanden dl2

Deze maand had nog een klein hoogtepuntje, Loeki was uitgenodigd voor haar eerste kinderfeestje. Sienna werd namelijk 1 jaar. En daar moesten we natuurlijk even naar toe.

Waar we ook naar toe zijn geweest, zonder papa (=lekker rustig) en met oma Lia (=gezelig), is een weekendje naar Duinrell. Dat had mama van oma Lia voor haar verjaardag gekregen. We hebben lekker geshopt en nieuwe kleertjes gekocht voor Loeki en Dewi. Zelfs een nieuwe pyama want Loeki heeft voor het eerst in een grote-mensen-bed geslapen en mama had alleen een slaapzak meegenomen. En bij de pyama zat een heel lief beertje, die meteen favoriet van de vakantie was samen met de zeehond die ze kreeg toen we bij Sealife op Scheveningen waren. Verder hebben we veel gezwommen, en heel erg lekker gegeten bij een klein Italiaans restaurantje. De bediening daar was dol op kindjes en hoewel het niet op de kaart stond kreeg Loeki toch patatjes. Helaas viel Loeki plat op haar neusje vlak voor we weggingen uit het huisje. Dus op de foto ziet deze er nog een beetje gehavend uit...